Lex Verkley

Sinds banketbakker Lex Verkley in 2012 werd getroffen door een herseninfarct, is hij zich ervan bewust dat hij zijn bedrijf verkoopklaar moet hebben. “Iemand die interesse heeft, kan hier vanaf dag één geld verdienen. Meldt hij zich morgen, dan hap ik toe. Al ga ik nog iedere dag met enorm veel plezier aan het werk.”

tekst: Linda van ’t Land | foto’s: Koos Groenewold

Dat Lex Verkley (1959) ondernemer zou worden, lag niet direct in de lijn der verwachting. “Mijn vader had een banketbakkerij in Soest, maar ik had een leuke baan bij een cateringbedrijf in Blaricum en mijn vrouw Nicoline werkte op kantoor bij Keune Haircosmetics in Soest. We hadden het naar ons zin en geen behoefte aan de risico’s en onzekerheden van het ondernemerschap. Maar toen kwam mijn vader er ineens alleen voor te staan. Op een avond stond hij voor de deur met de vraag of wij het bedrijf toch niet wilden overnemen. En tsja, dat hebben we toen gedaan.”

Deurwaarder
Lex en Nicoline weten van Banketbakkerij Verkley een bloeiende onderneming te maken. “De eerste jaren ben ik alles blijven doen zoals mijn vader het deed. Maar op zeker moment ga je je eigen ervaringen in het bedrijf en je producten integreren. Rond de eeuwwisseling hebben we het hele bedrijf platgegooid en opnieuw opgebouwd. Dat is de start geweest van onze gloriejaren, al moesten we wel eerst door een heel zure appel heen.”

Op die dag in november 2000, het moment dat Lex en Nicoline hun gloednieuwe bakkerij openen, staat namelijk ineens ook een deurwaarder op de stoep. “Hij legde beslag op al onze bezittingen”, herinnert Lex zich nog. “Op papier waren we werkelijk álles kwijt. Het kwam door een opeenstapeling van tegenslagen: het appartement boven het bedrijf werd maar niet verkocht, er was asbest aangetroffen, de omzet in de noodwinkel was gehalveerd en de nieuwbouw duurde veel te lang. Op zo’n moment komt het aan op veerkracht. En op de juiste mensen om je heen. Ik heb veel steun gehad van mijn collega’s van het Patisserie College en hun toenmalige bedrijfsadviseur Peter de Wit. Een consultant die ik samen met hem bezocht raadde mij aan om te stoppen. Maar Peter zei: ‘Als je erin gelooft, moet je doorgaan’. En dat geloof is er altijd geweest! Samen met een flinke portie eigenwijzigheid hebben we het hoofd boven water weten te houden. Al vroegen we ons in die jaren echt weleens af waar we in vredesnaam aan waren begonnen.”

Chocolaterie
Lex hecht veel waarde aan de mensen om hem heen. Zijn vrouw Nicoline is een belangrijke steun en toeverlaat – ook privé, waar ze samen een dochter met de nodige medische problemen grootbrachten. Ook zijn medewerkers zijn voor Lex goud waard. “We zijn net samen met een winkeldame en haar dochter twee weken naar Curaçao geweest. Wie kan er in een team van dertien personen vier mensen missen gedurende twee weken? Hier loopt alles perfect door. Ik zou inmiddels ook best minder uren kunnen maken, maar ik vind het werk nog veel te leuk.”

Dat een van zijn medewerkers rondom Pasen zes weken uitviel, was voor Lex dan ook een geluk bij een ongeluk. Kon hij zelf de chocolaterie runnen, die sinds anderhalf jaar rechts van de ingang is ingericht. “Voorheen zat hier een tearoom, die we in de coronatijd hebben gesloten. Nog steeds komen er mensen binnen die graag een kopje koffie zouden drinken. Maar mij geeft het veel meer rust dat we hier nu een chocolaterie hebben gevestigd. Het geeft meteen bij binnenkomst die ambachtelijke beleving; net als de banketbakkerij die achter glas vanuit de winkel goed zichtbaar is. Tot minstens half vier wordt er gewerkt en dat geeft altijd reuring en geuren, net als de chocolaterie. Binnenkort hopen we onze eerste eigen bonbons in de winkel te introduceren.”

Supermarkten
Ook de webshop heeft Lex inmiddels afgestoten. “We hebben het geprobeerd, maar het is niets voor mij. Ik ben geen kantoorman en had helemaal geen zin in mailtjes over en weer. Kom gewoon naar de winkel! Hier wordt het gemaakt en hier zijn we elke dag. Ook dat heeft rust gegeven.”

Een groot deel van de omzet wordt in de winkel aan de Van Weedestraat in Soest verdiend. Daarnaast levert Banketbakkerij Verkley aan diverse supermarkten. “Aanvankelijk wilden we groeien, groeien, groeien en namen alles aan. Ik heb aan wel zeven verschillende supermarkten tegelijkertijd in de regio geleverd. Dat zijn we aan het afbouwen. Het gaf veel druk op de productie en begon te knellen in de winkel. Terwijl de winkel voor mij op nummer één staat. Massa is kassa en het leveren aan supermarkten heeft ons veel gebracht. We hebben er bijvoorbeeld heel goed van geleerd hoe we rationeel kunnen produceren. Maar ik ben wel blij dat we het een beetje kunnen afschalen. Hoewel we hierdoor omzet missen, is het resultaat hetzelfde gebleven. Dat is voor mij uiteindelijk het belangrijkste.”

Overnamekandidaat
Met vallen en opstaan heeft Lex uiteindelijk leren ondernemen. “Ik zou het heel leuk vinden om mijn opvolger hierin nog een tijdje te begeleiden, als hij of zij dat op prijs stelt. Er komt zó ontzettend veel op je af als je net begint. En er is geen opleiding die je daar echt op voorbereid: je leert het meeste in de praktijk. Als ik onze opvolger mag inwerken, zou ik hem of haar graag leren omgaan met de kansen en valkuilen in dit bedrijf en natuurlijk met ons team. Dat is voor mij namelijk de belangrijkste voorwaarde bij een overname: dat mijn medewerkers goed terecht komen. Het zou toch niet eerlijk zijn om mensen die jarenlang voor ons door het vuur zijn gegaan ineens aan hun lot over te laten? Zij zijn door de jaren heen het belangrijkste gereedschap en het grootste kapitaal in ons bedrijf geweest.”

Als de overnamekandidaat (“hij of zij is al geboren, dat kan niet anders!”) zich morgen aandient, gaat Lex morgen nog met hem om de tafel. “Maar als het nog drie jaar duurt, gaan we nog drie jaar door. Ik hoop op een match en weet zeker dat er voor iemand met passie prachtige kansen liggen binnen dit bedrijf. De tearoom is eventueel in ere te herstellen, de chocolaterie kan nog verder worden uitgebreid. Ons klantenbestand verjongt en we hebben een prachtige hardloper in ons assortiment: de lange Soester, een gebakje van soezenbeslag met greinsuiker en slagroom. Heel rationeel te produceren en gemakkelijk te eten zonder vorkjes of bordjes. Een ideale traktatie dus: we verkopen er honderden per week. Banketbakkerij Verkley is een belevingswinkel: hier ruik je het, zie je het en proef je het! Elke dag komen hier mensen langs, die speciaal voor ons hun auto parkeren. Dat maakt me nog steeds razend trots, iedere dag opnieuw.”

Verandering
Van grote veranderingen houdt Lex niet. Misschien is het daarom dat hij al jarenlang zaken doet met de diverse Beko-bedrijven. “Beko Groothandel levert onze grondstoffen, Beko Verpakkingen zorgt voor de diverse verpakkingsmaterialen en Beko Techniek verzorgt het onderhoud van onze machines. Ik heb heus weleens gekeken of het elders beter of anders kon, maar ik ben nooit bij Beko weggegaan. De leveringen zijn altijd correct en ik kan er krijgen wat ik nodig heb. Er is vertrouwen over en weer: dat vind ik heel belangrijk.” Nu en dan mist Lex het wel dat vertegenwoordigers veel minder vaak langs komen. “Vroeger sprak je wekelijks iemand van je leveranciers, maar tegenwoordig gaat alles via internet. Soms mis ik het persoonlijke contact: je leert toch ook weer van ieder gesprek met je vertegenwoordiger.” 

Als de grote verandering van de verkoop van het bedrijf zich aandient, denkt Lex zich inmiddels toch goed in dat lot te kunnen schikken. “Ik zou graag zijdelings betrokken blijven bij het opleiden en begeleiden van banketbakkers. Ik zal vast en zeker altijd met mijn vak bezig blijven. Eén ding is zeker: ik ga never nooit vrijwilligerswerk doen! Niet vanwege de centen, maar omdat vrijwilligerswerk uiteindelijk óók werk is. Ik wil zelf de regie houden over mijn tijd en mijn activiteiten. Het is dat ondernemerschap hè? Dat krijg je er nu nooit meer uit.”